Ο δημιουργός του Βαγγέλης Πιτσιλαδής σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη για το MusicHaven, το 2014, θυμάται:
«... Μετά, όταν αρχίζουν να έχουν πέραση οι Long Play δίσκοι, μου λέει ο Λαμπρόπουλος:
- Πάρε τη Μοσχολιού, τον Κόκοτα και τον Λευτέρη Μυτιληναίο και κάνε ένα μεγάλο δίσκο.Ξεκινάω, λοιπόν, και γράφω τα κομμάτια σε στίχους πάντα του Γιάννη Κιούρκα. Συνεργαζόμουν με το παιδί αυτό γιατί ήμασταν συμμαθητές από το σχολείο στου Ζωγράφου. Από τα 12 κομμάτια έλειπε ένα τραγούδι. Ερχόταν ο Γιάννης σπίτι μου, γράφαμε, τα πετάγαμε, δεν μας άρεσαν. Όταν λέμε ότι έχω γράψει 800 τραγούδια, έχω πετάξει κι άλλα 1.000, έτσι; Έχω ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις με τον Κόκοτα, κυρίως, και με τη Μοσχολιού. Η λογική είναι ότι όταν γράφουμε σε μία παρτιτούρα, δεν το παίζουμε το τραγούδι εκείνη την ώρα με την ορχήστρα. Ναι μεν αρμονικά μπορεί να είναι ωραία, να ταιριάζουν κ.λπ., κι όπως το παίζω να είναι ωραίο, όταν όμως φτάσω στο στούντιο υπεισέρχεται ο παράγων «εκτελεστής». Οι εκτελεστές καμιά φορά δεν το παίζουν ακριβώς όπως το έχω εγώ γραμμένο. Το αποδίδουν όσον αφορά τις νότες, αλλά δεν το αποδίδουν με το συναίσθημα που θέλω εγώ. Κι εκεί, λοιπόν, παίζεται ένα «παιχνίδι». Μερικές φορές βγαίνει πολύ καλύτερο και μερικές φορές είναι χειρότερο, όπου λέω ότι αυτό το κομμάτι το βάζουμε στην άκρη. Βέβαια εκεί ο Λαμπρόπουλος χάνει κάποια λεφτά γιατί πλήρωσε το στούντιο, τους μουσικούς, το Ι.Κ.Α… Μένει ένα κομμάτι, λοιπόν, στο οποίο χρονοτριβούσαμε και με παίρνει τηλέφωνο ο Λαμπρόπουλος και μου λέει:
- Κοίτα, επειδή πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, μπορεί να σου λείπει ένα κομμάτι αλλά εγώ τα έχω ακούσει τα τραγούδια στο στούντιο και έχω βρει ποια θα είναι τα σουξέ.
Και επομένως εκείνος ήθελε να βάλουμε ένα οποιοδήποτε κομμάτι για να συμπληρωθεί ο δίσκος. Πάντα σε ένα δίσκο με 12 κομμάτια, ένα-δύο τραγούδια γίνονται γνωστά. Τα άλλα είναι άγνωστα - τα ξεχνάω κι εγώ δηλαδή. Καλώ τον Κιούρκα και του λέω:
- Δεν κάνουμε ένα μοντέρνο κομμάτι για τον Κόκοτα που να μην έχει μπουζούκια μέσα;
Και γράφουμε το κομμάτι «Στις 16 Μάη Μήνα». Έρχεται ο Κόκοτας, του το παίζω για να το μάθει, αλλά εκείνος δεν ξέρει τι ορχήστρα θα κάνω. Έχω πάρει τον τόνο του από τα άλλα κομμάτια που ήδη είχαμε ηχογραφήσει και επομένως έμενε μόνο να μάθει το κομμάτι. Όταν πήγα κι έγραψα με την ορχήστρα στο στούντιο, εκείνος δεν ήταν παρών. Ήρθε εκ των υστέρων για να γράψει τη φωνή. Αυτός νόμιζε ότι θα έβαζα μπουζούκια αλλά εγώ έβαλα 12χορδη κιθάρα και ο ρυθμός ήταν σέικ. Όταν άκουσε την ορχήστρα για να ηχογραφήσει τη φωνή του, μου λέει:
- Τι είν’ αυτά ρε συ; Γιεγιέ μ’ έκανες; Εγώ, με συγχωρείτε, αλλά δεν το λέω το κομμάτι.
- Βρε Σταμάτη, το κομμάτι είναι λίγο μοντέρνο κι εσύ μπορεί να είσαι λαϊκός τραγουδιστής αλλά δεν είσαι και παλιός ρεμπέτης. Είσαι ένας μοντέρνος λαϊκός τραγουδιστής.
- Όχι, δεν το λέω!
Παίρνω τον Λαμπρόπουλο, τον ενημερώνω ότι ο Κόκοτας δεν το λέει το κομμάτι, και μου λέει:
- Δωσ’ τον στο τηλέφωνο.
Του τον δίνω.
- Γιατί δεν το λες το τραγούδι;
- Εδώ πέρα μ’ έκανε γιεγιέ! Ούτε συγκροτήματα θέλω εγώ Τάκη, ούτε τίποτα. Δεν το λέω το κομμάτι!
- Πες το μία κι έξω γιατί θέλουμε να βγάλουμε το δίσκο κι εγώ σου υπόσχομαι ότι δεν θα το βάλω ποτέ στο ραδιόφωνο. Έχω βρει άλλα κομμάτια για το ραδιόφωνο από το δίσκο αυτόν.
Και το λέει ο Κόκοτας μία κι έξω και φεύγει εκνευρισμένος. Ο Λαμπρόπουλος είχε βρει ποια είναι τα τραγούδια και τα κοπάναγε έξι μήνες στο ραδιόφωνο, αλλά δεν γινότανε τίποτα. Ο δίσκος πούλησε 200 κομμάτια το πρώτο εξάμηνο. Του λέει από κάτω η Φεναρέτη, διευθύντρια της αποθήκης του Λαμπρόπουλου, ότι και τα 200 κομμάτια που πουλήθηκαν ήταν χάρη στο τραγούδι «Στις 16 Μάη Μήνα»!
Οπότε παραβιάζει το λόγο του ο Λαμπρόπουλος και βάζει αυτό το κομμάτι στις διαφημίσεις του ραδιοφώνου και πούλησε 70.000 δίσκους στο επόμενο εξάμηνο...»
Ακούστε το τραγούδι https://www.youtube.com/watch?v=Gy-Hd1o6BQw
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου